Het is normaal wat je voelt
Over het vinden van mijn ritme
Het is een warme dag in september. Met een lieve vriendin zit ik onderuitgezakt op de loungebank achter in onze tuin. Ik vertel haar over iets waar ik van slag van ben. Iets wat me meer raakt dan ik wil. Iets waar van ik vind dat het nu wel klaar moet zijn.
Ze zegt: maar dat is normaal, dat je dat voelt.
Daarna zegt ze nog meer wijze dingen. Maar wat me bij blijft, is wat ik voel wanneer ze zegt dat is normaal. Ik kan het nu – maanden later – weer voelen. Wat een ruimte me dat geeft.
Een zucht van ontspanning. O ja, dat is normaal. En dat mag ik gewoon voelen. Daar hoef ik niets aan te veranderen.
De erkenning in die ene zin was precies wat ik nodig had.
En het is grappig, want ik weet het natuurlijk. Ik weet dat alles wat ik voel gewoon gevoeld wil worden. Gevoelens zijn er om gevoeld te worden.
Ik leer het anderen. Ik leef het voor.
Nou ja, niet altijd dus. Want soms schiet ik in een oude groef en denk ik dat wat ik voel niet klopt en weg moet.
En dan heb ik een ander nodig.
Ik kan het niet allemaal alleen. Ik hoef het gelukkig ook niet allemaal alleen te doen.
Als ik in mijn stresspatroon schiet, mag ik hulp vragen, uitreiken.
Daar ben ik intussen goed in. En ik heb heel lieve mensen om me heen waarvan ik weet dat ze me goed helpen op zo’n moment.
Soms komt de hulp uit een andere hoek. Maandag had ik weer een het is normaal wat je voelt ervaring.
Ik lees het boek leven & werken in het ritme van de seizoenen van Jaap Voigt.
Want afgelopen jaar realiseerde ik me steeds opnieuw: ik heb mijn eigen ritme te vinden. Mijn manier van leven en ondernemen in deze drukke wereld. (Die wereld waar ik niet geschikt voor ben, zoals ik vorige keer schreef.)
Voigt schrijft: “Wij zijn geneigd de seizoenen en de wisseling van de seizoenen te zien als iets dat buiten ons plaatsvindt. (…) Leven is een wonderbaarlijk proces dat door ons heen komt. Wat wij kunnen doen, is dit leven volgen. En dan blijkt dat wij als mensen de seizoenen zijn. (…) De afwisseling van de seizoenen geeft ons een volstrekt vanzelfsprekend en organisch ritme als leidraad.”
Het raakt en inspireert me.
Op de eerste werkdag van 2025 wil ik vol goede moed beginnen. Een brandschoon nieuw jaar. Ik heb plannen en voornemens. Ik wil het anders. En beter natuurlijk.
Maar ik voel dat ik het nog even niet weet.
Voigt zegt het is normaal wat je voelt.
Nee dat zegt hij niet. Maar hij schrijft dat deze periode – 4 januari tot 4 februari – de periode is van het niet-weten.
Ik weet dat ik dingen anders wil structuren, maar nog niet hoe. Ik weet dat ik een woord, een thema voor 2025 wil als leidraad, maar nog niet welk. Ik heb ingrediënten, maar nog geen recept.
En dat is ook een beetje oncomfortabel. Een deel van mij wil er vol tegenaan. Maar het voelt kloppender om nog even in dit onwetende te blijven.
Voigt schrijft: “Het niet-weten is voor ons een groot taboe en bijna niet uit te houden. De drang om het in te vullen zodat je het wél weet, is zeer sterk. De kunst is de weg te gaan van weten naar niet-weten.”
Deze periode is er één van rust. Tot rust komen. Tot mezelf komen.
Ik weet veel nog niet over 2025. Wat ik wel weet is dat ik deze leidraad van de seizoenen bewust ga volgen. Ik ben heel benieuwd naar wat het me brengt.
Onderwijl voelend wat er te voelen is.
Wil jij het nieuwe jaar ook in rust en verbinding met jezelf starten?
Wie weet is mijn Embodied Aanbod wat voor jou. Klik hier voor alle info.
Tof dat je mijn Schrijfsels leest of beluistert
Stuur het gerust door naar een andere leuke vrouw.
Meer lezen of horen? In het archief vind je eerdere Schrijfsels.
Ik vind het heel leuk je reactie te horen. Je kan me gewoon een mailtje sturen.
En ben je al subscribed? Als je je inschrijft, krijg je twee keer per maand een mail met mijn nieuwste Schrijfsel en ontvang je meteen GRATIS ONTSPANNING: vier korte oefeningen (5 tot 10 minuten) die je helpen te ontspannen en te verbinden met jezelf. Je hoeft alleen maar op play te drukken.